جهاد نرم

هر کسی حاجت دارد، سر بر سجده گذارده و این ذکر را سه مرتبه بگوید و حاجت بخواهد که ان شاءالله برآورده مى شود:

یا حَىُّ یا قیُّومُ یا لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ بِرَحْمَتِكَ اَسْتَغیثُ فَاكْفِنى ما اَهَمَّنى وَ لا تَـكِلْنى اِلى نَفْسى

امام باقر (ع ) فرمود: براى طلب رزق در سجده نماز واجب بگو:

یا خَیْرَ الْمَسْئُولینَ وَ یا خَیْرَ الْمُعْطینَ اُرْزُقْنى وَارْزُقْ عِیالى مِنْ فَضْلِكَ فَاِنَّكَ ذُوالْفَضْلِ الْعَظیمِ

اِنَّ الصّـادِقَ علیه السلام: كانَ اِذا أَلَحَّتْ بِهِ الْحـاجَةُ یَسْجُدُ مِنْ غَیْرِ صَـلاةٍ وَ لارُكُوعٍ یَقُـوُلُ: یـا أَرْحَمَ الرّاحمینَ سَبْعا ثُمَّ یَسأَلُ حاجَتَهُ.

همانا امام صادق علیه السلام چون حاجتى مهم داشت بدون نماز و ركوع به سجده مى رفت و هفت بار مى گفت یا ارحم الراحمین سپس حاجت خود را از خدا درخواست مى كرد.

امام صادق (علیه السلام) فرمودند: در شگفتم برای کسی که از چهار چیز دل گرفتگی و بیم دارد، چگونه به چهار ذکر پناه نمی برد!

۱- در شگفتم برای کسی که ترس بر او غلبه کرده، چگونه به ذکر«حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکِیل» (آل عمران؛ ۱۷۱) پناه نمی برد. در صورتی که خداوند به دنبال ذکر یاد شده فرموده است: پس آن کسانی که به عزم جهاد خارج گشتند، (و ترساندن شیاطین در آن ها اثر نکرد و به ذکر فوق تمسّک جستند) همراه با نعمتی از جانب خداوند (=عافیت) و چیزی زاید بر آن (=سود در تجارت) بازگشتند، و هیچ ‌گونه بدی به آنان نرسید.

۲- در شگفتم برای کسی که اندوهگین است چگونه به ذکر «لا إِلهَ‏ إِلَّا أَنْتَ‏ سُبْحانَکَ‏ إِنِّی‏ کُنْتُ‏ مِنَ‏ الظَّالِمِین» ( انبیاء؛ ۸۷) پناه نمی برد. زیرا خداوند به دنبال این ذکر فرموده است: «پس ما (دعای حضرت یونس را در اثر تمسک به ذکر یاد شده) استجابت کرده و از اندوه نجاتش دادیم و همین گونه مؤمنان را نجات می بخشیم.»

۳- در شگفتم برای کسی که مورد مکر و حیله واقع شده، چگونه به ذکر «أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِیر» (غافر؛۴۴) پناه نمی‌برد. زیرا خداوند به دنبال آن فرموده است: «پس خداوند موسی را در اثر ذکر یاد شده از شر و مکر فرعونیان محافظت کرد.» (غافر؛ ۴۵)

۴- در شگفتم برای کسی که طالب دنیا و زیبایی‌های دنیاست چگونه به ذکر «ماشاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ‏» (کهف؛ 39) پناه نمی برد، زیرا خداوند بعد از ذکر یاد شده فرموده است: مردی که فاقد نعمت های دنیوی بود، خطاب به مردی که از نعمت ها برخوردار بود فرمود: اگر تو مرا به مال و فرزند، کمتر از خود می‌دانی پس بدان که حتماً خداوند مرا بهتر از باغ تو بدهد.»